De onmetelijke natuur die mij stil doet staan.
Onverwachte momenten van verwondering: een zonsondergang, berglandschap, wolkenpartij of een oneindige grijze lucht. Natuurverschijnselen die mij dwingen tot zelfreflectie. De overweldigende schoonheid van de natuur die mij laat inzien hoe kort en onbelangrijk mijn eigen leven is. Een besef van zinloosheid met een bevrijdende werking. Als niets echt belangrijk is, waarom zou ik er dan niet iets moois van maken. Oeroude oorverdovende stilte boven uitgestrekte landschappen of bulderende wolken in een magnetische lucht zijn mijn spiegel.
Ik geloof dat er in ons een universele verwondering ligt opgesloten voor de natuur. Mijn missie is dit proberen te vangen in verf.
